inkijkpagina's

Als autist was hij gewend de dag en zijn werkzaamheden in allerlei taken en vaste procedures onder te verdelen. Dat was bij hem zo extreem, dat hij niet alleen zijn programmeerwerk voor de politie in vaste procedures onderverdeelde, maar dat hij ook taken had, zoals op vaste dag scheren, op vaste dag exact dezelfde maaltijd bereiden en ook op vaste dag de liefde bedrijven met zijn man Henry. Henry was voor hem een rots in de branding. Niet alleen hield de Zuid-Afrikaan zielsveel van de teruggetrokken stille Emiel, maar hij was ook zijn rots in de branding. Zonder Henry kon hij niet functioneren, daar was hij zeker van.
De dagen echter dat Henry niet bij hem was, de eerste drie van iedere week, zonk hij met zijn gedachten vaak weg in zelfdestructie, zoals zijn psycholoog hem vertelde. Als Emiel een dag twaalf taken had en er maar elf positief had afgesloten, dan had hij een vreselijke dag. Die ene niet naar eigen tevredenheid verrichtte taak hing dan als een molensteen om zijn nek. Enkel een lang telefoongesprek met zijn geliefde hielp hem een beetje. Henry voelde dat na vijftien jaar samenleven met Emiel feilloos aan. Hij sprak dan over alles, behalve over de betreffende taak. Emiel was een zeer intelligent mens en begreep hoe zijn leven in elkaar stak en vooral hoe nodig hij Henry had. Slechts over één ding kon hij niet met hem praten, dat was een ingekapseld geheim, iets wat hij had leren koesteren.

inkijkpagina's

Diana, het moet, nu... schreeuwde haar persoonlijke assistent.
Diana Mayflower kalmeerde direct. Andy Gross en zij kenden elkaar vanaf de middelbare school. Na een korte heftige relatie, waarvan ze beiden wisten dat die op niets anders gebaseerd was dan op pure harde seks, hadden ze stilzwijgend besloten dat hun levenspaden nooit meer gescheiden zouden worden. Andy was hoog intelligent en daarnaast uitermate sluw, iets wat de charismatische Diana goed kon gebruiken. Zo doorliep ze de route van senator tot het hoogste ambt van de Verenigde Staten, waar ze als eerste vrouwelijke president nu drie jaar het land leidde.
Het was de hoogste tijd voor de herverkiezingscampagne, iets waar Gross al maanden om vroeg. In de praktijk werkten de twee zo verschillende persoonlijkheden zeer goed samen. Andy Gross wist precies wanneer hij een stap terug moest doen. Hij wist ook dat zijn vroegere geliefde en nu zijn hoogste baas, keiharde rigoureuze beslissingen kon nemen waar ook hij niet aan kon ontkomen.
Ze hadden ook de afspraak gemaakt dat wanneer Gross overleg wilde over zaken die naar zijn mening van levensbelang waren, hij haar voornaam zou gebruiken. Dat was in de praktijk nog nooit gebeurd.
Tot nu.

inkijkpagina's

Het tafeltje was zo laag dat Hoga net in de bak kon kijken en tot haar afgrijzen zag ze een klomp donkerbruin slijm pulserend in de bak liggen. Het was helzelfde materiaal dat ze eerder in het grote gebouw had gezien waar de kolonisten zich in lieten storten. Dat was dus Tranti, een organische klomp gelei. Naast angst voelde Hoga een kwaadheid en haat opkomen toen ze met walging naar de bruine massa keek.
Dus jij bent Tranti, mompelde ze zich schrap zettend. Je zult mij niet krijgen stuk stront. Ja daar lijk je op. Je bent niets meer dan restafval wat wij Terranen en Galdenen afscheiden. Je zult mij niet klein krijgen, nooit
De massa verstarde in zijn bewegingen. Hoga hield de adem in en klemde haar kaken op elkaar. Ook perste ze haar lip omhoog tegen haar neus om die dicht te houden omdat ze bang was dat Tranti haar zou beinvloeden of misschien wel binnen zou dringen door haar primaire openingen. Er volgde weer een beweging. Niet van de gehele massa zoals tot nu toe het geval was. In het midden kwam een dunne straal gelei van Tranti recht omhoog. De straal werd steeds dunner en boog toen af naar haar hoofd. De angst kreeg weer de overhand en Hoga had moeite om het niet uit te gillen.
Vlak voor haar gezicht splitste de straal zich en werd nog dunner. De gesplitste straal werd lichter van kleur, een proces dat steeds doorging totdat het volkomen transparant en doorzichtig werd.
Hoga wilde het uitgillen en haar ogen sluiten, maar ze kon op dat moment niets meer bewegen. Haar hoofd voelde volkomen verlamd aan en ze begreep dat ze niets tegen die verschrikkelijke massa kon uitrichten.
Toen schoten beide stralen in haar ogen. Ze zag de stralen niet, maar ze voelde hoe Tranti om haar oogbol heen gleed haar hoofd in. De angst was nu volledig weg en Hoga werd volkomen rustig. Haar eigen identiteit en wil werden volledig naar de achtergrond gedwongen en stil liggend voelde ze dat Tranti volledig uit de bak in haar gleed. Het was een proces dat vijf minuten duurde. Vijf minuten van verwarring, maar ook van een toenemende gelukzaligheid.

inkijkpagina's

   ‘Dat kan niet,’ stamelde de operator en wees naar de gegevens over de vorm en grootte van het object dat zojuist boven Alaska was verschenen.’
Het object heeft de vorm van twee gekruiste balken. De balken zijn ruim een kilometer lang. Christus, hoe kan zoiets in de lucht blijven, wat voor motoren gebruiken die lui?’
   ‘In ieder geval is een ding zeker, of eigenlijk twee,’ zei een collega opgewonden.’
   ‘Wat dan, ik heb helemaal geen zekerheden meer, niet nu ik dit heb gezien.’
   ‘De vraag of we alleen zijn is nu dus beantwoord. Daarnaast betekent zwaartekracht niets voor die ehh... nou ja, voor die wezens aan boord.’
   ‘Mijn hemel, hoe zouden ze eruit zien?’
   ‘Man zeik niet. Vraag je liever af wat ze van plan zijn. Als je zoiets kan bouwen en er ook nog mee kan vliegen, dan ben je zeker in staat om dit planeetje de oren te wassen. We moeten het vernietigen.’
   ‘Vernietigen, ben je gek? Waarom?’
   ‘Ze kunnen niets goeds in de zin hebben. Ze komen de Aarde leegroven. Misschien willen ze ons mensen wel ergens voor gebruiken. Je kan me wat, ik ga er vandoor. We hebben bij mijn broer een overlevingsbunker gebouwd.’
De spreker draaide zich om en wilde wegrennen, maar kreunde toen zijn bovenarm in een ijzeren greep werd genomen. Hij keek in de fonkelende ogen van de dienstdoende officier, die het bevel over de post voerde.
   ‘Deserteren Wicks? Je weet dat een situatie als deze als een oorlogssituatie wordt gezien. Je weet ook wat deserteren dan voor gevolg gaat hebben. Ga zitten man en denk nu eens even na. Als die ehh... jongens ons wat wilden doen, dan was er nu niets meer van ons over, dat lijkt me duidelijk.’
   ‘Kolonel, de stafchef komt persoonlijk hier naartoe,’ meldde een onderofficier.
   ‘Dat was te verwachten, dit gaat ver boven ons salarisniveau uit. Rustig mensen, maak je eigen analyse en zorg er verdomme eens voor dat er hier een ordelijke situatie heerst, daar zijn jullie als professionals voor geselecteerd. Maak dat dan verdikkeme ook waar,’ commandeerde hij. Ze hebben echter wel getoond wat ik ook in mij voel, dacht hij.
Een grote angst...

inkijkpagina's

Ik ben meer dan jij denkt serieus Dorfer. Die voorvader, hij leefde overigens bijna twee eeuwen geleden, heeft meer verschrikkelijke en walgelijke misdaden op zijn geweten dan dat jij en ik in een middag zouden kunnen bedenken.
En dat heeft invloed op deze ellende?
Meer dan jij denkt. Die illustere voorvader was een priester die de boeken van de Sade in de praktijk heeft uitgevoerd, zo lijkt het. Luther is daar achter gekomen en is er klaarblijkelijk zo trots op dat het een van de eerste dingen was die aan onze agent die hem ooit rekruteerde heeft doorgegeven.
Hij probeert hem te volgen of zoiets dergelijks?
Geen idee, ik ben geen psycholoog, hoewel het mijn functie een stuk eenvoudiger zou maken als dat wel het geval mocht zijn.
Je vindt het wel belangrijk genoeg om mij dat mee te delen...
Dat is zeker waar. Kijk als agent kickt hij niet zo op het vermoorden van mensen. Hij kick op aanzien, plannen en uitvoeren. Daarbij vermoordt hij zo achteloos ieder die hem hindert dat wij eigenlijk niet veel aan hem hebben.
Maak dat de kat wijs Collins. Kom niet met die lulsmoesjes aan dat jullie een gevoelig clubje zijn geworden, want dan vind ik het niet meer een serieus gesprek.

inkijkpagina's

Ze betaalde de vrouw achter de bar en nam nog een extra koffie mee. Genietend van het heerlijke ochtendweer slenterde ze op haar gemak naar huis. Vandaag stond er weinig op haar programma.
Jessica stapte goedgehumeurd de woonkamer binnen toen ze de persoon in een stoel zag zitten. Hij keek haar strak aan en Jessica kreeg het gevoel dat ze door de grond zou zakken. Ze beefde over haar hele lichaam toen ze naar hem keek. Kenny Deen, haar regelaar keek haar onbewogen aan.
Dag Jane, of moet ik zeggen Jessica, of moet ik zeggen Claire? Moet ik misschien wel dag meesteres zeggen?’
   ‘Hoe heb je me gevonden?’ vroeg ze toonloos.
   ‘Je hebt twee keer met hetzelfde ip-adres contact met mijn website gezocht. Dat was onvoorzichtig. Ik begreep toen dat dat adres het adres was waar je je bevond. Het vinden van het fysieke adres dat bij die betreffende pool hoorde, was kinderspel. Je kent mijn mogelijkheden Jessica. Ik zal je Jessica noemen. Is dat oké?’
   ‘Is prima. Wat weet je van mij?’
   ‘Genoeg om je te verzoeken open tegen mij te spreken. Ik begrijp dondersgoed dat onze relatie anders is dan de normale en ik wil onderzoeken wat de opties zijn.’

inkijkpagina's

Ik zou de zaak hier verder op kunnen pakken. Ik zie dat de broers in een klein plaatsje in het zuiden van Mexico wonen.
Ja, in de buurt van Tapachula, de grootste plaats in het zuiden van Mexico, dicht in de buurt van de grens met Guatemala. Ben jij daar wel eens geweest?
Ja. Jaren geleden heb ik iets gehad met een Mexicaanse uit Puerto Madero. Ik was toen uitgeleend aan de Mexicaanse grenspatrouille om daar wat vaardigheden bij te brengen.
Ja hoor, het is weer eens raak. In welk werelddeel heb je je eigenlijk niet aan de vrouwen vergrepen, mijnheer Berg?
Ik kon er niets aan doen. Ze overviel mij en ik was kansloos, zei Berg met een stalen gezicht. En om op jouw vraag terug te komen: Antarctica. Kansloos? zei je toch?
Kansloos zeg ik je. Ze brak mijn hart. Het litteken is nog te zien
Goed, even serieus. Hoe wil je dat gaan aanpakken?

inkijkpagina's

Zonder een woord te zeggen greep Berg naar zijn rugzak die hij vrijwel altijd bij zich droeg. Hij overhandigde Rick hun standaardwapen, een Glock 17 en twee extra magazijnen. Met een kil glimlachje gaf hij zijn vriend een Seals MK-2 combat dolk. Het zwarte glimmende staal had op vele mensen een verlammende werking, meer nog dan het pistool. Toen Berg Rick leerde kennen had zijn vriend een gezonde afkeer van ieder wapen getoond. Het had hem een lange tijd gekost en pas vele discussies later had Rick de noodzaak van een bewapening ingezien.

inkijkpagina's

Voorzichtig draaide Inez haar hoofd opzij en merkte dat ze op haar buik op een soort matras lag. Het matras, een groot woord voor de smerige dubbelgevouwen paardendekens en een stuk schuimrubber, lag op een betonnen verhoging in de ruimte waarvan ze enkel de vage contouren kon zien.
Kou, was het volgende waarvan ze zich bewust werd. Kou en een ongemakkelijk gevoel in haar rechterarm. Toen ze naar die arm keek zag ze in het spaarzame licht, waarvan ze niet wist waar dat vandaan kwam, iets glinsteren. Haar arm naar zich toetrekkend realiseerde ze zich dat ze met een handboei aan een ketting vastgeketend zat.

inkijkpagina's

De kamer waarin Rick was opgesloten was iets minder spartaans ingericht dan die waar het eerste verhoor was afgenomen. Niettemin zou het slechtste hotel zich dood schamen om zelfs de goedkoopste straatprostituee de kamer voor een uur aan te bieden.
De vloer bestond uit kale houten planken en het behang op de muur zag eruit alsof het de burgeroorlog van bijna honderdvijftig jaar geleden had meegemaakt. In de hoek stond een houten bed dat er zo onaantrekkelijk uitzag dat Rick een rilling over zijn rug voelde lopen bij de gedachte alleen al om er een nacht in door te brengen.
De kamer was voorzien van drie ramen die uitzicht gaven op een steegje, vijf meter onder hem. Rick zag dat het pand tussen een aantal kale pakhuizen was gebouwd. Toen hij zich ver naar voren boog zag hij dat de steeg op een bredere weg uitkwam, waar Rick de auto s voorbij zag rijden.
Aan de binnenzijde van de ramen was een traliewerk bevestigd. Rick begreep dat het aan de binnenzijde bevestigd was om inbraak tegen te gaan. Tot zijn spijt constateerde hij dat zonder schroevendraaier het traliewerk onmogelijk te verwijderen was.

inkijkpagina's

Lesley voelde de adrenaline stromen en de vertrouwde spanning bouwde zich in zijn massieve lichaam op. Het leek wel of de tijd stil had gestaan toen hij zich voorbereidde op de komende taak. Zijn handen gleden door de speciale kleding die hij zorgvuldig bewaarde en in een goed afgesloten kast op de zolder van zijn kleine woning.
Achter een secuur aangebrachte dubbele wand in de kast bewaarde Lesley een uitgebreid arsenaal van wapens. Geconcentreerd nam hij de vuurwapens stuk voor stuk in zijn enorme handen en hing ze vervolgens weer in hun speciale houders. Vuurwapens konden ze niet gebruiken bij een vliegreis, het zou aankomen op improvisatie en zijn enorme lichaamskracht.
Hij voelde zich uitgeput, maar voldaan nam hij een snelle douche en kleedde zich zo goed mogelijk voor de aanstaande actie. Lesley voelde dat er actie aan zat te komen. Als oud marinier had hij tien jaar geleden vele opdrachten uitgevoerd, tot een schouderblessure hem ongeschikt maakte voor de dienst.
Toen hij na een groot aantal problemen met justitie definitief aan lager wal dreigde te raken kwam hij in contact met Lorna waarna het beter met hem ging. Lesley kreeg bij haar het vertrouwen dat hem in zijn leven volslagen onbekend was en waarvan hij genoot. De meisjes, zijn meisjes, daar voelde hij zich verantwoordelijk voor. Nu had zijn grote favoriet hem om hulp gevraagd.

inkijkpagina's

Peter Stelling was een moderne rechercheur, althans dat vond hij zelf. Hij zag de politie meer als een goed instituut voor zijn maatschappelijke carriëre. De keuze ervoor was al vroeg door hem bepaald. Zijn vader, een half geslaagde officier van de landmacht had hem als kind al vroeg duidelijk gemaakt dat Peter s toekomst natuurlijk in het leger lag.
Peter had echter in het geheel geen zin om zijn vaders eigen tekortkomingen te moeten gaan compenseren en besloot om toe te treden bij de politie. Een roeping zoals veel oudgedienden het plachten te noemen vond hij onzin. Hij had wel een recht door zee rechtsgevoel en vond dat hij bij de politie paste, maar een rationele drijfveer was voor hem veel gemakkelijker te hanteren.
Hij was een intelligente stevig gebouwde man, die zich soepel in sociale kringen bewoog. Al vroeg besefte hij dat een relatie een snelle carriëre in de weg zou kunnen staan en hij besloot daar nog mee te wachten. Peter vond zichzelf geen hielenlikker, maar bespeelde indien nodig zijn omgeving om snel hogerop te komen. De politie vond hij daarvoor ideaal, verhoudingen waren duidelijker en lagen meer vast dan in het bedrijfsleven, zo redeneerde hij.
Zo had hij zich vakkundig gewerkt naar een positie bij de inmiddels al legendarische Ron Hendriksen. In het begin was hij teleurgesteld, omdat zijn voorbeeld een totaal eigenzinnige manier van denken en werken erop na hield. Hij begreep spoedig dat je iets extra s moest brengen om je status te verwerven. Hij keek naar de manier van werken van Ron en leerde snel.